Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,
Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.
— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,
Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։
Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ,
Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում.
— Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ,
Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում…
Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում,
Իմ բացված սրտում հնչում է մի երգ.
— Կարծես թե մեկը ինձ է երազում,
Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք..
Գարունը բանաստեղծի մոտ նոր կյանքի սկիզբն է գարնանը այնքան պայծառ է շուրջ բոլորը ծաղիկներ են բացվել, որ բանաստեղծի մոտ սեր են առաջացնում ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել ու անուշ փայփայել մեկին։ Նույնիսկ անափ երեկոն գգվում է բանաստեղծին նրա սրտում ծնվում է տագնապ որ կարծես ինչ որ մեկը իրեն է երազում և կարծես իրեն մի քնքուշ ձեռք է կանչում։
Նարե Հովսեփյան 